بررسی های رسانه ای نشان می دهد که احتمالا این ایستگاه فضایی، دهم تا سیزدهم فروردین به سطح زمین برخورد می کند و در فاصله بین ۴۳ درجه شمالی تا ۴۳ درجه جنوبی پیش بینی شده که محدوده بسیار بزرگی از آمریکای شمالی و جنوبی، چین، خاورمیانه، آفریقا، استرالیا، بخش‌هایی از اروپا و مناطق بزرگی از اقیانوس آرام و اقیانوس اطلس را در بر می‌گیرد. البته نباید خیلی نگران بود. چرا که بخش اعظمی از این ایستگاه فضایی چینی پس از ورود به اتمسفر می سوزد و بخش کمی به سمت زمین حرکت میکند که ۷۰ درصد آن را آب تشکیل داده است.
وزن این ایستگاه فضایی چینی ۸.۵ تن است درحالیکه بزرگترین فضاپیمای غیرقابل کنترلی که تاکنون وارد جو شده «SkyLab» نام دارد که ۷۷ تن وزن داشته و در منطقه‌ای در غرب استرالیا سقوط کرده است. پس از سقوط قطعات آن به تدریج جمع آوری شد و در جریان این سقوط نیز کسی آسیب ندید.
در تصویر بالا، نمودار کاهش ارتفاع ایستگاه فضایی چینی را در بازه مارچ ۲۰۱۷ تا مارچ ۲۰۱۸ میلادی مشاهده میکنید که چگونه از ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری سطح زمین به حدود ۲۰۰ کیلومتری در ۲۸ مارچ نزدیک شده است.
ایستگاه فضایی تیانگونگ ۲ به (چینی: 天宫 二号، پینیین: Tiāngōng èrhào؛ به معنای واقعی کلمه: “کاخ آسمانی ۲”)، (به انگلیسی: Tiangong-2)، یک آزمایشگاه فضایی چینی و بخشی از برنامهٔ «پروژه ۹۲۱–۲ ایستگاه فضایی تیان گونگ» است.
محدوده سقوط ایستگاه فضایی چینی را در تصویر بالا مشاهده میکنید که مساحت ایران را نیز شامل می شود.
فضاپیمای بدون سرنشین «Tiangong-1» اولین آزمایشگاه فضایی است که توسط چین ساخته و در سپتامبر سال ۲۰۱۱ میلادی به فضا پرتاب شده است. فضانوردان آخرین بار در سال ۲۰۱۳ میلادی از «Tiangong-1» استفاده کردند. ارتباط این فضاپیما با زمین در مارس ۲۰۱۶ میلادی به دلیل اعلام نشده‌ای قطع شد و از آن زمان، آژانس‌های فضایی مختلف در سراسر جهان کار ردگیری آن را انجام می‌دهند.
بازتاب های خبری سقوط ایستگاه فضایی چینی، توسط خبرگزاری ها. گزارش CNN به صورت ساعتی این اتفاق را پوشش می دهد.
شش ماه پس از این قطع ارتباط، چین فضاپیمای دیگری به نام «Tiangong-2» را به فضا پرتاب کرد. هدف نهایی پکن آن است که تا سال ۲۰۲۲ میلادی یک ایستگاه فضایی دائمی را در مدار زمین مستقر کند. فرستادن انسان به ماه نیز بخشی دیگر از برنامه بلندپروازانۀ فضایی چین است.
مسئول خسارات وارده چه کسی خواهد بود؟
بر اساس کنوانسیون ۱۹۷۲ مسئولیت بین‌المللی برای آسیب‌های ناشی از اشیاء فضایی، دولتی که فضاپیما را پرتاب کرده مسئول پرداخت هزینه‌های ناشی از هرگونه آسیب است. به این ترتیب دولت چین مسئول خسارات احتمالی خواهد بود.
این کنوانسیون پیش از این تنها یک بار اجرا شده است؛ هنگامیکه ماهواره جاسوسی «Cosmos 954» متعلق به اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۷۸ میلادی سقوط کرد؛ ماهواره ای با قدرت هسته‌ای که خساراتی را در کانادا بر جای گذاشت. کانادا خواستار دریافت مبلغ ۶ میلیون دلار از شوروی سابق شد و درنهایت نیز ۳ میلیون دلار دریافت کرد.
از ایستگاه فضایی «Tiangong-1» چه استفاده‌هایی می‌شد؟
ایستگاه فضایی «Tiangong-1» اولین آزمایشگاه فضایی چین بود که در سال ۲۰۱۱ میلادی به عنوان بخشی از برنامه‌های بلندپروازانه علمی پکن برای تبدیل شدن به یک ابرقدرت فضایی پرتاب شد. اگرچه این ایستگاه فضایی در زمان پرتاب بدون سرنشین بود اما بگونه‌ای طراحی شده است که امکان حیات در درون آن نیز وجود داشته باشد.
فرآیند ساخت ایستگاه فضایی تیانگونگ در چین
تیانگونگ از نزدیک
جزییات کلی طراحی و ساخت این ایستگاه فضایی چینی را در chinaspacereport.com مشاهده کنید
تیانگونگ، ۱۲ متر طول و ۳ متر قطر دارد.
جزییات فعالیت کمپین های بین المللی که سقوط این فضاپیما را دنبال میکنند در هشتگ TIANGONG اینستاگرام مشاهده کنید که هزاران عکس روی آن بارگذاری شده است
دانشمندان ناسا، شانس برخورد قطعات تیانگونگ ۱ با انسان را ۱ در ۱ تریلیون تخمین زده اند که نزدیک به غیرممکن است. اما در دنیای احتمالات، هیچ چیز غیر ممکن نیست. منتظر می مانیم تا ببینیم که قطعات این ایستگاه فضایی در کدام منطقه جهان فرود می آید.